ଶୁଣ ଶୁଣ ଜ୍ଞାନୀ ଗଣ ବାଣ୍ଡ ର ପୁରାଣ ।
ନ କରିବ କେବେ ତାକୁ ହୀନିମାନ ॥
ଛୁଆ ବେଳେ ତାକୁ କିଛି ଜଣା ଯେ ନଥାଏ ।
ବିଆ ଦେଖିଲେବି ସିଏ ନିଦେ ସୋଇଥାଏ ॥
ଚଉଦ ବରଷ ହେଲେ ଯେବେ ଝରେ ରସ ।
ବିଆ କଥା ଶୁଣିଲେ ହୁଏ ଯେ ହରଷ ॥
ଅଠର ବରଷେ ବାଣ୍ଡ ଭେଣ୍ଡିଆ ଯେ ହୁଏ ।
ବିଆ ବିଆ ବୋଲି ଏଣେତେଣେ ଧାଇଁ ଯାଏ ॥
ବୟସ ବଢିଲେ ସାଙ୍ଗ ହୁଏ ଆଉ ବଡ ।
ବିଆ ଦେଖି ଦେଲେ କରେ ଦାନ୍ତ କଡ ମଡ ॥
ସର ସର ବିଆ ପାଇଁ ନୀତି ଖୋଜିବୁଲେ ।
ପଶି ଯାଏ ମୂଳ ଯାଏ ବିଆ ମିଳିଗଲେ ॥
ଚାଳିଶି ବୟସ ଯାଏ ଶକ୍ତ ରେ ଗିହେ ।
ବୟସ ବଢିଲେ ବଳ କମିଯାଏ ॥
ପଶାଚ ଟପିଲେ ତାକୁ ବଡ ଅସୁବିଧା ।
ଔଷଧ ବଳେ ବାଣ୍ଡ ହୁଏ ବାବୁ ସିଧା ॥
ତଥାପି ନ ମରେ ଏହି ଗେହୀ ବାର ନିଶା ।
ଜୀ ଥିବା ଯାଏ ବାଣ୍ଡ କରିଥାଏ ଆଶା ॥
ମରଣ ଖଟରେ ବି ଜଦି ମିଳିଯିବ ବିଆ।
ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାଏ ବାଣ୍ଡ ହେବା ପାଇଁ ଠିଆ ॥
ଏଇ ବାଣ୍ଡ ଥିବା ଯାଏ ଆମେ ଯେ ମରଦ ।
ନ କରିବ ହିନ ତାକୁ ରଖିବ ଦରଦ ॥
ହୃଷ୍ଟ ପୃଷ୍ଟ କର ତାକୁ ସେ ଅଟେ ସରବ।
କାଳେ କାଳେ ରଖିଯିବ ତୁମରି ଗରବ ॥