ବୀର ଦୁଃଶାସନ ଟାଣି କି ଆଣିଲା ଦ୍ରୌପଦୀ ଚୁଟି କୁ ଧରି ।
ସଭାରେ ଶାଢୀକୁ ଉତାରିବା ପାଇଁ ଆସିଲା ବାହାପ ମାରି ॥
ଶାଢୀ ଟା କୁ ଖଲି ଟାଣି ସେ ବସିଲା ବୋକା ଥିଲା ଏତେ ସିଏ ।
ତଳୁ କି ଶାଢୀକୁ ନ ଟେକିଲା କାହିଁ ନ କହିଲେ ତାକୁ କିଏ ॥
ଭୀଷ୍ମ , ଦ୍ରୋଣ ଆଉ ବିଦୁର ପରିକା ଥିଲେ ଏତେ ଜ୍ଞାନୀ ମାନେ ।
ଶାଢୀ କୁ ଟେକିବା , ନ ଆସିଲା ଜମା କାହାରି ହେଲେ ବି ମନେ ॥
ଦି ହାତ କୁ ଯେବେ ଦ୍ରୌପଦୀ ସୁନ୍ଦରୀ ଉପରକୁ ଥିଲେ ଟେକି ।
କିଛି ନ ହେଲେ ବି ଦୁଧ ଦି ଟାକୁ ପାରିଥାନ୍ତା ସିଏ ଚିପି ॥
ଦୁଧ କୁ ଚିପିକି ଆଉଁସି ଆଣିଲେ କଉ ନାରୀ ଅବା ଶହେ ।
ଦେହର ଗରମେ ଶାଢୀ ବ୍ରା ପେଣ୍ଟି ଆପେ ସବୁ ଖୋଲି ଦିଏ ॥
ଦୁର୍ଜଧନ ବୀର ଦେଖାଇଲା ଜଙ୍ଘନ ଦେଖେଇ ବାଣ୍ଡ , ପେଳ ।
ବାଣ୍ଡ ଦେଖିଥିଲେ ଦ୍ରୌପଦୀ ର ମନ ହେଇଥାନ୍ତା ଖଲବଲ ॥
ଏକ ପାଞ୍ଚ ବାଣ୍ଡ ଦ୍ରୌପଦୀ ବିଆରେ ନୀତିଦିନ ପଶୁଥିଲା ।
ନୂଆ ମଜା କିଛି ପାଇବାକୁ ସିଏ ମନେ ଆସା କରିଥିଲା ॥
ହେଲେ ଦୁଃଶାସନ ନାରୀ ର ମନ କୁ ଜମରୁ ବୁଝିଲା ନାହିଁ ।
ସଭିଏ ଥିଲେ ରାଣ୍ଡୀ ତ ହେଲେ ବି ବିଆକୁ ମେଲାଇ ନାହିଁ ॥
ଦୁଃଶାସନ ଠାରୁ ଦୁଇ ଗୋଟି କଥା ଶିଖିବା ଅଛି ଆମକୁ ।
ବେସୀ ଖୋଲାଖୋଲି ନ କରି ସିଧା ଟେକି ଦେବା ଶାଢୀ ଟାକୁ ॥
ଦିତୀୟ କଥାଟି ଆହୁରି ଗମ୍ଭୀର ଜମା ପାସୋରିବା ନାହିଁ ।
ଗହଳି ଜାଗା ରେ ଯେତେ ମାଗିଲେବି ବିଆ କେବେ ମିଳେନାହିଁ ॥